Alsof ons leven er van af hangt vergaderen we over de voorjaarsnota, bereiden we de raad voor en overleggen met onze ambtenaren. Op iedere vraag een antwoord, we moeten vooruit, 2020 komt eraan...
Hoewel het niet meevalt probeer ik iedere donderdagavond nog even langs te gaan bij mijn kegelclub in Varsseveld. Een kegelbal heb ik al jaren niet meer aangeraakt want de politieke agenda is flink gevuld. Tegen de tijd dat ik binnenkom staan de meeste leden dan ook al op het punt om naar huis te gaan. En of je nou raadslid, ambtenaar of wethouder bent, er valt altijd wel iets te bespreken. "Het is nooit goed of het deugt niet" , maar met een goed glas wijn en goede vrienden valt daar best mee te leven. In zo'n nachtdebat met een oppositie die niet gespeend is van enige kennis, of zich zo voordoet leer je vanzelf hoe je moet manouvreren. En als je dan na drie biertjes nog zit komt het helemaal goed.
Met mijn oude buurjongen Henk Rusink kon ik het altijd goed vinden op zo'n kegelavond. Henk was een jaar of twintig ouder en we hadden het vaak over de tijd dat we beiden nog aan de Gunjansdijk in Varsseveld woonden. Zijn familie bouwbedrijf is daar nog steeds gevestigd. We spraken over onze vaders, die veel hadden samengewerkt in bouwprojecten. Maar ook over zijn Harley of mijn Kawa, onze gemeenschappelijke motoren passie. En het toeval wil dat we beide een Fredie hadden als partner.
Hij was erg betrokken bij de gemeente omdat hij een echte jongen van hier was. Zijn vakmanschap is terug te vinden in het Wische gemeentehuis waar bijna alles wat van hout was wel door een Rusink was aangeraakt. Met trots vertelde hij over de speciale klusjes aan balie of raadstafel.
Af en toe kon Henk ook boos worden, over het Europese aanbestedingsbeleid van de gemeente of het voor hem onvriendelijke bedrijfsklimaat van de regering. Wie was ik om daar iets van te vinden tegenover een man die gepokt en gemazeld was door het ondernemers bestaan. Hij wilde het er nooit te lang over hebben. Gelachen moest er worden, om elkaar en door elkaar.
Henk's relativerings vermogen was tegelijkertijd zijn gevoel voor humor. Always look at the bright side of life.
De laatste maanden zag ik Henk niet meer op de kegelavonden. Henk was ziek geworden en vocht voor zijn leven. Even leek het er op dat hij deze strijd zou winnen maar uiteindelijk ging het mis. Het vreselijke bericht dat hij op 5 juni op 68-jarige leeftijd was overleden was niet te bevatten.
Toen Henk mij in 2005 feliciteerde met mijn wethouderschap gaf hij mij een boodschap mee: ... blijven relativeren jong, daar gaat het om. En als je dan ook nog af en toe een beetje aan mij denkt ben ik tevreden..."
Beste Henk, zo had het niet moeten gaan maar de boodschap is duidelijk, ik zal aan je denken. En je vooral niet vergeten.
