Tussen het ziek zijn door houdt het dagelijkse nieuws mij ook bezig.
De angst om je baan, die paar uur hulp in de huishouding of dat sociale contact te verliezen. Wie heeft er niet mee te maken.
Maar ook de boosheid van werknemers en zelfstandigen, werkzaam in niet overheid- of zorg gerelateerde sectoren. Die door de crisis hun aanstelling- of inkomsten hebben verloren. Ook zij voelen zich in de steek gelaten en willen aandacht voor hun problemen.
Goede vriend S. is ZZP'er in de bouw. Sinds ik ziek thuis zit komt hij geregeld met raad en daad of een kritische noot op ziekenbezoek om de toestand in de wereld door te nemen.
Hij is het nooit met iemand eens en verrast keer op keer.
"Ik volg het niet meer...", roept hij, terwijl hij droomt van een andere wereld. Een wereld waarin zijn klanten verplicht worden gesteld om bij hem te kopen. "De overheid en de managers hoeven wat mij betreft niet overal de schuld van te krijgen. Zolang iedereen zijn geld maar in de Achterhoek uitgeeft en niet op de Bahama's....
Maar als ze ooit van plan zouden zijn om mijn werk ook door vrijwilligers laten zijn ze met mij ook nog lang niet klaar..."
